Znamy siedem lubuskich cudów, które można zobaczyć z pokładu statku. Na tej liście są miejscowości z naszego powiatu

Miasto zwraca się ku Odrze, czego dowodem jest przystań, port, kolorowa skarpa i wreszcie molo powstałe na przęsłach dawnego mostu. Bytom pojawia się już w kronice Galla Anonima.

U progu XII wieku miejscowy gród dzielnie bronił się przed nawałnicą germańską, którą prowadził cesarz Henryk V.

W XVII wieku słynął z gimnazjum kalwińskiego. Jednak nie tylko wspaniała historia stawia go w gronie cudów. Wygląda jak bombonierka, dowodząc, że w naszym regionie historia nie musi oznaczać ruin. W Bytomiu warto zobaczyć starówkę z fontanną, która podobno stanowiła natchnienie dla autora brukselskiego Mannekenpis, z Hotelem pod Złotym Lwem, który jest bodajże najpiękniejszą kamieniczką w regionie.

Siedlisko - to tutaj znajduje się jeden z najciekawszych zamków w Polsce, największych na Dolnym Śląsku. Pierwotnie była to zapewne budowla drewniano-ziemna. Na jego miejscu został wzniesiony w 1597 roku przez Jerzego Schönaicha nowy, murowany z cegły zamek. Prace budowlane przeprowadził Melchior Deckhart z Legnicy. Składał się on z budynku mieszkalnego, otoczonego murami obronnymi.

Kolejna rozbudowa zamku została przeprowadzona po pożarze w 1601 roku. Wzniesiono wówczas w latach 1611-19 nowe skrzydło od strony wschodniej.

W 1615 roku została wybudowana na dziedzińcu kaplica. W 1626 roku budowlę umocniono poprzez wzniesienie dwóch bastionów z kurtyną, zamykające całe założenie od północy. W 1945 roku zamek został zniszczony przez pożar. Częściowo został odbudowany w latach 1966-71 przez harcerzy ze szczepu Makusynów. I warto wybrać się wzdłuż rzeki, aby podziwiać wspaniałe dęby i buki. To obszar Natura 2000. Posmakujemy też kozich serów i wina w Starej Wsi.

Gdy wysiądziemy ze statku, natychmiast czekają nas atrakcje. Dla najmłodszych to oczywiście Park Krasnala. Starszym polecamy spacer po mieście, aby chociażby przekonali się, jak wygląda - cytując - Polska w ruinie. Nowa Sól powstała w wyniku połączenia starszych wsi oraz osad, jakie nastąpiło w procesach urbanizacyjnych.

Miasto po raz pierwszy wzmiankowane jest około 1585 roku jako (niem.) Neusalzburg, później nazwa została skrócona do Neusalz. Nazwa nie jest przypadkowa - od samego początku tradycja miejscowości związana była z przemysłem oczyszczania, czyli warzenia soli.

Ale skupmy się na atrakcjach związanych z Odrą. U progu XX wieku uruchomiono tu dużą stocznię rzeczną, a wraz z nią port przeładunkowy. Na placu Solnym znajdziemy magazyn solny z przełomu XVIII i XIX wieku. Nieco dalej most podnoszony nad kanałem portowym z 1927 roku. To zabytek techniki unikatowy w skali Europy, jedyny w Polsce. W innym magazynie znajdziemy dźwig, jakim jeszcze pod koniec XVIII w. wciągano beczki soli.

Dziś, po poszerzeniu Zielonej Góry, przystań w Krępie to tak naprawdę przystań rzeczna Winnego Grodu. Wieś powstała najprawdopodobniej w XIII lub XIV wieku. Krępa przynosiła dochody z upraw rolnych, winnic, stawów, młynów, papierni i karczmy. Nadzór sprawowali radcy miejscy. Od wieku XVIII dobra dzierżawiono - siedzibą dzierżawcy był unikalny dwór. Zabytki to dwór, dawny młyn wodny oraz papiernia.

Jednak prawdziwym skarbem okolicy jest słynny Oderwald, czyli Las Odrzański. Mimo oddalenia o dziesięć kilometrów od centrum teren ten należał do Grünberga.

Od 1685 r. grünberczycy zaczęli się tu wybierać na spacery. Stało się to po tym, jak niekatolicy „zakłócali” swoją obecnością procesje Bożego Ciała. Aby więc tego dnia nie spacerować po miejskich uliczkach, wyjeżdżali do Oderwaldu. W 1839 roku magistrat postanowił o urządzeniu tzw. salonu letniego. Zbudowano restaurację, miasto inwestowało w drogi dojazdowe, drzewostan, powstawały kąpieliska.

We wczesnym średniowieczu było wrotami do Polski. Słynny kompleks wczesnośredniowiecznych umocnień w okolicy Krosna Odrz. został odkryty przypadkowo. Henryk Brodaty często odwiedzał Krosno Odrz. Wtedy to zamek (wybudowany na miejscu drewnianego obiektu) stał się ważną warownią obronną Dolnego Śląska.

W czasie najazdu tatarskiego schronienie znalazła tu Jadwiga Śląska. Stąd tak często postaci te przewijają się w opowieściach o dawnym Krośnie.

W czasie najazdu tatarskiego schronienie znalazła tu Jadwiga Śląska. Stąd tak często postaci te przewijają się w opowieściach o dawnym Krośnie.

Skrzydło południowe z krużgankami dobudowano w XVI w. Aż trudno uwierzyć, że do niedawna było zasypane gruzem, pochodzącym z zawalonych ścian wewnętrznych i sklepień. Centrum dolnego miasta zostało zniszczone w 1945. Ale spójrzmy na drugi brzeg rzeki i wspaniałe zabytkowe wille i most Beuchelta. No i winnica w Gostchorzu z szampanami.

Liga Ochrony Przyrody utworzyła w budynku starej szkoły muzeum. Nie jest to typowe muzeum z wypchanymi bocianami. Jest to raczej centrum prowadzące aktywną ochronę bociana białego. W Kłopocie znajduje się bowiem jedna z największych w Europie kolonia bociana białego - około 30 gniazd. Badacze mają materiał do pracy - zachowała się dokumentacja rozwoju kolonii bociana za ostatnie ok. 35 lat.

Liczba zajętych gniazd zaczęła się zmniejszać w ostatnich latach. Dlatego w 1999 roku członkowie LOP zamontowali we wsi dziewięć podstaw pod gniazda, a mieszkańcy wsi dwie.

Dlaczego właśnie Kłopot stał się bocianią metropolią? Znajduje się tu niezwykle ciekawy pod względem przyrodniczym suchy zbiornik retencyjny (zalewany okresowo przez wody Odry. Spośród stutysięcznej populacji bociana białego w świecie w Polsce żyje co trzeci. W Europie Zachodniej bocian biały to rzadkość. W Kłopocie niemal każdy dach zdobi zasiedlone gniazdo.

Koniec wieńczy dzieło. Dopłynęliśmy do tzw. Lubuskich Pompejów. To nazwa, która już na dobre weszła do przewodników turystycznych. To nic innego, jak dawne Stare Miasto, nadodrzańska perła, starówka, umieszczona w murach potężnej twierdzy. W styczniu 1945 r. rozkazem Hitlera Kostrzyn, obok Frankfurtu, Gubina i Głogowa stał się twierdzą zrównaną przez Armię Czerwoną w ruinę (95 proc. zniszczeń). Twierdza ma przebogatą historię i nawet własną opowieść o duchu.

Poznaj siedem mniej znanych cudów Lubuskiego

Dziesięć niezwykłych lubuskich lasów